Για κάποιους τυχερούς ηθοποιούς του Hollywood, έρχεται κάποια στιγμή που είναι πανταχού παρών: από το πουθενά, είναι συνεχώς στους κινηματογράφους, σε εξώφυλλα περιοδικών, σε κουτσομπολίστικες στήλες-εκεί όπου υποτίθεται ότι πρέπει να είναι, και όλα με τη μια. Η ταχύτητα με την οποία αυτό μπορεί να συμβεί, είναι ένας περίπλοκος τρόπος της διαδικασίας του να γίνεις star. Η 24χρονη ηθοποιός Amanda Seyfried, όπου σε μικρό χρονικό διάστημα έχει πρωταγωνιστήσει σε τρεις ταινίες και έχει εμφανιστεί στο εξώφυλλο του Vanity Fair, μπορεί να μας διαφωτίσει για το πως γεννιέται ένα αστέρι.
"Ο μόνος λόγος που λένε ότι έχω την στιγμή μου, είναι επειδή όλες οι ταινίες βγαίνουν την ίδια περίοδο," λέει, στριφογυρίζοντας το δάχτυλό της μέσα στα ξανθά της μαλλιά, σκεπτόμενη πως έφτασε σε αυτό το σημείο. "Αλλά δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Έκανα αυτές τις ταινίες ξεχωριστά, υπήρχαν δύο τρεις μήνες ανάμεσα στις ταινίες, αλλά όλες βγαίνουν προσεχώς. Είναι τύχη στην αρχή, το να διαλέγεις αυτούς τους ρόλους, μετά πρέπει να υπολογιστεί - πρέπει να καθιερώσεις πρώτα λίγο τον εαυτό σου, και μετά πρέπει να έχεις κάποια στρατηγική, το οποίο μπορεί να είναι a pain in the ass, το να διαλέγεις ανάμεσα σε projects. Πάντως, είναι ωραίο να με αναγνωρίζουν."
Η Seyfried είναι αναγνωρίσιμη. Ενώ το πρόσωπό της είναι οικείο μετά από τους ρόλους στα Mean Girls, Mamma Mia και Big Love, τώρα έχει ρόλους που θα καθιερώσουν και το όνομά της. Ο πρωταγωνιστικός της ρόλος στο Dear John ήταν η αρχή. Το Dear John έκοψε πολλά εισητήρια, από την πρώτη βδομάδα κυκλοφορίας, το οποίο ήταν αρκετό για να διώξει το Avatar από την κορυφή. Κι επειδή στο Hollywood το box office είναι αυτό που μετράει, ήταν η στιγμή όπου η Seyfried είχε φτάσει.
Στην οθόνη, διαχειρίζεται την δύσκολη ισορροπία ηθοποιίας ανάμεσα στο να είναι συμβατικά όμορφη και πάντα ελαφρώς περίεργη, με τα γεμάτα χείλη και μάγουλα και τα πιο εντυπωσιακά, τεράστια μάτια, τα οποία κυριαρχούν το πρόσωπό της. Σαν άτομο, είναι μικροσκοπική και φαίνεται εύθραυστη - προσφέρει ένα cupcake όταν ξεκινάει η συνέντευξη, αλλά δεν φαίνεται από τα άτομα που τρώνε πολλά cupcakes. Το μικροσκοπικό ανάστημά της κάνει τα μάτια της να φαίνονται ακόμα πιο δυσανάλογα. Μπορεί να αλλάξει το όνομά της σε "Doe-eyed Amanda Seyfried", γιατί θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να διαβάσει κάποιος μια κριτική ή άρθρο που να μην τα αναφέρει.
.jpg)
"Αποφάσισα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός σε μικρή ηλικία, αλλά δεν είχα προσδοκίες ότι θα γίνω", λέει. "Νομίζω ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον τύπο του ατόμου που είμαι και στον τύπο άλλων ηθοποιών. Έχω γνωρίσει πολλούς ηθοποιούς που ήξεραν ότι θα γίνουν stars, κι αυτό έρχεται με προσδοκίες, γιατί περιμένουν να γίνουν star. Ενώ εγώ...μου έχουν μάθει να είμαι ρεαλίστρια και πρακτική."
Έχει αυτο-επίγνωση, μιλάει ανοιχτά, αλλά αντιλαμβάνεται τις παγίδες του καλλιτεχνικού στερεώματος. "Δεν θέλω να γίνω μια persona, και δε νομίζω ότι είμαι. Νομίζω ότι μόλις το κοινό αρχίζει να σε γνωρίζει ως άτομο, σταματάνε να πιστεύουν στους χαρακτήρες που υποδύεσαι. Είναι απλά μαθηματικά. Απλά κρύψε πράγματα, μην αφήνεις τον κόσμο να γνωρίζει πολλά για σένα. Αλλά μου αρέσει να μιλάω, είμαι πολύ ανοιχτή, το οποίο δεν είναι πολύ καλό."
"Οι άνθρωποι το βρίσκουν αξιαγάπητο, στην αρχή. Μίλησα σε μια δημοσιογράφο, στο Vancouver, ήταν η πρώτη συνέντευξη που μίλησα τόση ώρα για μένα, και άρχισα να λέω σ' αυτή τη γυναίκα πράγματα, και συνέχεια επανέρχονται, πράγματα που είπα για τον Dominic, και αναρωτιέμαι γιατί πίστευα ότι είναι φίλη μου."
Ο ρόλος της στο Mamma Mia ήταν αυτός που της έστρωσε τον δρόμο της επιτυχίας. "Ήταν τόσο **** ωραία. Είχε πολύ πλάκα." Βρίζει μόνο περιστασιακά, αλλά εμφατικά και με μέτρο. Στα γυρίσματα αυτής της ταινίας γνώρισε τον Cooper και η σχέση τους εξ αποστάσεως έχει γίνει θέμα συζητήσεων. Αυτή η πραγματικότητα καθρεφτίζεται και στην ταινία Dear John, όπου ο αγαπημένος της πάει στον πόλεμο στην Μέση Ανατολή. Πολλά γράμματα και πολλά πολλά δάκρυα, όπως ήταν αναμενόμενο. "Όταν είχα την σκηνή που αποχαιρετούσα τον Channing, δεν ήταν δύσκολο, γιατί το περνάω αυτό κάθε μήνα [με τον Cooper]."
.jpg)
Το Letters to Juliet, που συμπρωταγωνιστεί με την Vanessa Redgrave και τον Gael Garcia Bernal, είναι κι αυτό ρομαντικό. Θέλει να συνεχίσει να κάνει τέτοιες ταινίες; "Όχι, όχι, όχι. Νομίζω ότι μπορεί να κανταντήσει βαρετό. Οι ταινίες που μου αρέσει να βλέπω, είναι οι ταινίες στις οποίες θα ήθελα να συμμετέχω. Μου αρέσει να βλέπω διαφορετικού είδους ταινίες. Μου αρέσει να βλέπω τις διεστραμμένες πλοκές του David Lynch. Αυτές είναι πρόκληση. Θέλω να δουλέψω με σκηνοθέτες που μπορούν να το κάνουν αυτό."
Για τον ρόλο της στο Chloe λέει, "Για κάποιον της ηλικίας μου, είναι σπάνια ευκαιρία, και δεν θα το είχα κάνει χωρίς τον Atom Egoyan."
Ο ρόλος που περιμένει η Seyfried πως και πως, είναι στο Albert Nobbs. "Είναι εντελώς διαφορετικού τύπου ταινία. Πολύ μικρή, με έναν υπέροχο σκηνοθέτη, τον Rodrigo García. [...] Αλλά πρέπει να έχω προφορά Galway, το οποίο με απασχολεί."
Η Amanda συνεργάστηκε με έναν από τους καλύτερους μουσικούς της εποχής μας. "Συνεργάστηκα με τον Damien Rice εκεί που μενει. Γράφαμε ένα τραγούδι για το Dear John, το οποίο δεν τελειώσαμε ποτέ, αλλά αν τελειωσει κάποτε θα είμαι πολύ περήφανη που δούλεψα μαζί του. Είναι απίστευτος, είναι υπέροχος τύπος, πολύπλοκος και αγαπητός και ένα πραγματικό μουσικό ταλέντο. Έμενα στον κόσμο του για αρκετά σαββατοκύριακα."
Συνέντευξη στο Irish Times
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου